JAŁMUŻNICZKA

Jałmużniczki służyły do przechowywania drobnych pieniędzy przeznaczonych na jałmużnę. Były jednym ze zwyczajowych prezentów dla panny młodej, stąd często zdobiły je sceny z dworskich romansów. Jako przedmioty o dużej wartości chętnie ofiarowywano je do kościoła, gdzie służyły jako woreczki na relikwie.

SAKWY I SAKIEWKI W ŚREDNIOWIECZU I CZASACH NOWOŻYTNYCH

Ściągane na sznurkach sakiewki służyły głównie przechowywaniu pieniędzy. W XV w. upowszechniły się zawieszane u pasa torby z bogato zdobionymi metalowymi zamkami, popularne aż po wiek XVII. Szczególne cechy musiały mieć sakiewki do gier hazardowych - musiały być tak uszyte, aby można je było w czasie gry ustawić obok siebie i sięgać po pieniądze i żetony. Na ich dnie chętnie umieszczano herb właściciela. Sakiewek tych używano też do kwestowania i nazywano je wtedy jałmużniczkami.

WORECZKI NA ROBÓTKI RĘCZNE, XVIII w.

Woreczki na robótki ręczne były prekursorami damskich torebek. Wykonane z szlachetnych tkanin i kunsztownie zdobione służyły kobiece nawet w czasie spotkań w wykwintnym towarzystwie. Popularne też były portfele do przechowywania korespondencji.

TOREBKI CZASÓW NAPOLEOŃSKICH I DOBY BIEDERMEIERU

U progu XIX stulecia narodziła się damska torebka zwana „reticule”. Pierwszy okres istnienia damskich torebek „do ręki” był jednym z najowocniejszych w dziedzinie kreowania nowych form oraz stosowania najróżniejszych technik i materiałów. Pojawiły się torebki naśladujące wojskowe szabeltasy albo nawiązujące do motywów antycznych. Chętnie używano materiałów organicznych: muszli, pestek, słomki, skóry.

ROBOTY PACIORKOWE

Najbardziej popularną techniką zdobniczą pierwszej tercji XIX w, kojarzoną głównie z epoką biedermeieru, było zdobienie paciorkami szklanymi. Paciorki były albo naszywane na tkaninę, albo nizane na nici i wrabiane robotą szydełkową lub na drutach. Ta ostatnia technika pozwalała na uzyskanie największej precyzji wzoru.